Το Καστρί (επίσημο: το Καστρίον) είναι παραθαλάσσιος οικισμός της κοινότητας Χόνδρου του δήμου Βιάννου. Ανήκει στην Επαρχία Βιάννου του νομού Ηρακλείου. Αποτελεί επίνειο της Άνω Βιάννου. Πολύ κοντά (στα ανατολικά) βρίσκεται ο οικισμός Κερατόκαμπος της κοινότητος Άνω Βιάννου.
Η παραλία του Ληστή, βρίσκεται στη Νότια Κρήτη, στο Καστρί του Δήμου Βιάννου, στα όρια των Όρμων του Κερατοκάμπου και της Δερμάτου. Θεωρείται δίκαια μια από τις ομορφότερες παραλίες της Κρήτης, αφού οι μεγάλοι βράχοι δίπλα και μέσα στη θάλασσα, την κάνουν να ξεχωρίζει και να έχει αγαπηθεί από τους επισκέπτες. Σύμφωνα με τον τοπικό μύθο, στο σημείο βρισκόταν η πύλη του κάτω κόσμου. Λέγεται ότι αποτελούσε καταφύγιο ληστών και πειρατών, εξού και το όνομα της. Ένας άλλος μύθος αναφέρει ότι η ιστορία ξεκινάει κάπου στην ενδοχώρα του Ηρακλείου την περίοδο της Τουρκοκρατίας, όταν η κόρη ενός πασά ερωτεύτηκε με ένα Κρητικόπουλο. Όταν ο Πασάς έμαθε τι συμβαίνει, έστειλε στρατιώτες να τονπιάσουν και να δικαστεί με την κατηγορία ότι ήταν ληστής. Παρά τις εκκλήσεις και τον σπαραγμό της κόρης του, ο πασάς επέμεινε και έβαλε ως μόνο όρο το να αλλαξοπιστήσει ο νεαρός, ώστε να γίνει ο γάμος. Το Κρητικόπουλο αρνήθηκε κι έτσι διατάχθηκε η εκτέλεση του την επόμενη κιόλας το πρωί στις φυλακές. Η αγαπημένη του μάζεψε όσο χρυσό μπορούσε και τον έδωσε στον δήμιο προκειμένου με κάποιο τρόπο να του χαρίσει τη ζωή αντί να του κόψει το κεφάλι. Ύστερα, έσπευσε να βρει κάποιους Κρητικούς βοσκούς παρακαλώντας τους να τον περιμένουν έξω από τις φυλακές για να τον κρύψουν όσο πιο μακριά γινόταν ώστε να μην τον βρουν πότε ξανά οι Τούρκοι στρατιώτεΣύμφωνα πάντα με τη διήγηση, ο δήμιος πυράκτωσε μια πλατιά χατζάρα, και την ακούμπησε στο μέτωπο του "ληστή", όταν αυτός ήταν δεμένος, με αποτέλεσμα να τον σημαδέψει και να τον τυφλώσει. Μετά την σκηνοθετημένη εκτέλεσή του, τον παρέδωσε στους βοσκούς, οι οποίοι, μετά από εντολές της κόρης, τράβηξαν προς τα νότια παράλια της Κρήτης, σε μια τοποθεσία όπου η περιοχή είναι δύσβατη, βραχώδης και γεμάτη σπηλιές. Οι βοσκοί τον έκρυψαν στη σημερινή σπηλιά του Ληστή, του άφησαν τρόφιμα και περιποιήθηκαν τα τραύματά του. Ελάχιστοι άνθρωποι περνούσαν τότε από την συγκεκριμένη στράτα, καθώς η φήμη πως ένας ληστής ζούσε στον περί ου ο λόγος βράχο τρομοκράτησε τους ντόπιους. Οι απόκοσμοι ήχοι των κυμάτων που αντηχούν μέσα στους βράχους έδωσαν ακόμα μεγαλύτερη διάσταση, σε συνδυασμό με τα ουρλιαχτά του από τον πόνο για την αγαπημένη του αλλά και για τα τραύματά του που ψήνονταν από το θαλασσινό αλάτι. Αρκετά γρήγορα η τοποθεσία πήρε το όνομα "Στου Ληστή", την οποία φυσικά διατηρεί μέχρι και σήμερα.
Στην απότομη πλαγιά, απέναντι από το Καστρί της Βιάννου, ανάμεσα σε αγριελιές και πεύκα, είναι κτισμένος ο οικισμός της Φασκομηλιάς. Πρόκειται για ένα μικρό χωριό που έφτιαξαν και κατοικούν Γερμανοί και Αυστριακοί υπήκοοι, άνθρωποι που αγαπούν την Κρήτη και βρήκαν σ’ αυτή τη γωνιά του νησιού το δικό τους παράδεισο. Στις αρχές του 21ου αιώνα, πουλήθηκε σε Γερμανούς το πρώτο ακίνητο σε αυτό το σημείο, από μια δαιμόνια κτηματομεσίτη που όπως λένε όσοι τη γνωρίζουν μπορεί να σου πουλήσει οικόπεδο ακόμα και στη Σελήνη. Σύντομα κτίστηκε το πρώτο σπίτι και μετά από στόμα σε στόμα έφθασε στ' αυτιά κι άλλων Γερμανών και γερμανόφωνων η διαθεσιμότητα οικοπέδων κι έτσι δημιουργήθηκε ο οικισμός. Στην αρχή όλοι το αποκαλούσαν Γερμανικό Χωριό, όμως κρίθηκε σκόπιμο από το Δήμο Βιάννου, όπου ανήκει, ν’ αποκτήσει το δικό του ελληνικό όνομα κι έτσι καταγράφηκε ως Φασκομηλιά, μια και ο τόπος παλιότερα είχε αυτό το τοπωνύμιο από το γνωστό φυτό που φύεται σ’ αυτά τα μέρη. Στη Φασκομηλιά σήμερα ζουν κυρίως συνταξιούχοι Γερμανοί και Αυστριακοί, άλλοι μόνιμα κι άλλοι το μεγαλύτερο μέρος του χρόνου μοιράζοντας τους υπόλοιπους μήνες στην πατρίδα τους. Εκεί που άλλοτε ο τόπος ούτε για καλλιέργεια ούτε για άλλη χρήση ήταν πρόσφορος, σήμερα βλέπουμε βίλες και όμορφα κτίσματα, τα περισσότερα εκ των οποίων έχουν θέα προς την υπέροχη ακτογραμμή της περιοχής. Ένας στενός τσιμεντόδρομος οδηγεί από το Καστρί στη Φασκομηλιά που μοιάζει ακόμα να μην έχει ολοκληρώσει οικιστικά τον κύκλο της καθώς, όπως είδαμε, ξεπηδούν διαρκώς νέα κτίρια στα όρια της.